Nose4Food deel 2: Je moet je onderscheiden van de supermarkt

Op een woensdagmiddag bij de snackbar bij mij om de hoek in Zeist. Ik sprak Hans Geurts, de eigenaar van Nose4Food. Wie Hans kent, weet waarom deze snackbar zo heet. Er staat een kist met hele grote aardappelen midden in de zaak. Bestemd voor de huisgemaakte friet. Die worden tijdens ons gesprek voorgebakken. Meer over de dagelijkse gang van zaken, de frieten, de klanten, de concurrenten van Nose4Food in deze 2de blog van het interview over de snackbar voor HAS Voedseldialoog …

“Je koopt in en je verkoopt weer. Wie zijn daar allemaal bij betrokken?” vroeg ik Hans. “Plaatselijk is dat Bakker Albert voor het brood. En de slager, Dick van Dolder voor het vlees, vleeswaren. En de rest zoals friet (van het merk McCain), snacks, kroketten, ijsjes komen van de groothandel: Dat is nu DeliXL. De groente komt van De Goey-Koot, een groenteboer in Utrecht. Die levert ook de aardappelen voor de huisgemaakte friet. Dus die kist grote aardappelen die daar staat komt van De Goey-Koot. Ze komen het bij me brengen. Nu ja, de slager en de bakker, daar moet je het soms zelf even halen.”

Ik probeer zoveel mogelijk producten te verkopen die je niet in de supermarkt kan kopen. Dat is mijn maatstaf. Is voor mij heel belangrijk. Die supermarkt heeft een heel groot deel van onze inkomsten weggesnoept. Ze zijn nu ook op zondag open en ’s avonds tot 9 uur. Met reclame zoals ‘Nu echte Van Dobben uit de oven!’ Ik heb zoiets van: ‘OK. En waar zijn wij dan?’ Dus Van Dobben ligt eruit bij mij. We hebben nu de Amsterdamse kroket en de bourgondische kroket. Ik wil dat mensen zeggen ‘voor die lekkere kroket gaan we naar Hans’.”

Andere concurrenten zijn die 30 bezorgdiensten. Hans: “Al die scootertjes met pizza, shoarma, Grieks. Tegenwoordig kun je alles laten bezorgen. Je hoeft de deur niet meer uit. Je kunt heerlijk thuis zitten voor de TV, lekker dik worden.”

De klanten die zijn het belangrijkst. Wie dat zijn? “Dat is het mooiste van een cafetaria,” vindt Hans: “Je ziet alle soorten mensen: ‘Jan met de Pet en Meneer de Directeur’. Je trekt mensen hier uit de buurt. Soms ook van Kerckebosch, de andere kant van Zeist. Dan komen ze voor de huisgemaakte friet.”

“Zijn de andere cafetaria’s in Zeist je concurrent?” Vroeg ik Hans. “Natuurlijk,” zegt Hans, “Maar de meesten maken geen huisgemaakte friet, het levert namelijk ook werk op. En de fabrikant speelt er ook op in. McCain laat ook de schilletjes eraan zitten. Die zijn niet achterlijk. Gaan gewoon door met ontwikkelen.” En ja wat is verse friet? Iedereen verkoopt verse friet. Inderdaad, bij Lamb Weston hoorde ik dat het slechts 1,5 uur duurt om de aardappel als diepgevroren frietje te laten eindigen.

Ik vroeg Hans hoe belangrijk prijs is voor zijn klanten. En of hij wel eens gemerkt heeft dat mensen het te duur vinden. “Nee eigenlijk niet, maar ik vind het zelf belangrijk. Ik zie soms wel eens prijzen. Ik zou me doodschamen. 2 Van Dobben kroketten met 2 sneetjes voor €9,75. Dan denk ik wat kost zo’n kroket: Ik heb dan de Amsterdamse (iets duurder) €2,25 en met een basic broodje erbij ben je dan €2,95 kwijt. Dat vind ik een normale prijs.”

Vertegenwoordigers komen langs namens de merken. Bijvoorbeeld vanmorgen nog: van Ad VanGeloven, snack fabrikant. Die wilde weten waarom Hans heeft gekozen voor de Amsterdamse kroket en niet voor hun kalfskroket. Om dat uit teleggen hebben we de jongens laten bakken en zelf blind geproefd. “Goede smaak is belangrijk,” zegt Hans. “Ik moet een goed product verkopen. Voor een redelijke prijs.”

Ook vertegenwoordigers van de groothandel (nu DeliXL) komen langs. “Ik maak mijn eigen sommen.” Zegt Hans. ”Ze leveren allemaal voor de deur. Ik laat ze zien wat ik verkocht heb het afgelopen jaar, zonder prijs, alleen de hoeveelheid. En dan is het lang leven het Excel-bestand. Ik voer mijn eigen prijzen in. En dan zie ik onder de streep of het duurder of goedkoper is.”

Tijdens ons gesprek is een medewerker druk met het bakken van de huisgemaakte friet. Dat kost meer werk en je moet er wel de capaciteiten voor hebben. Voldoende ovens (de frituur wordt oven genoemd). Alle spullen worden hier opgeslagen. In de diepvries of in de koeling. Broodjes worden ‘s morgens gebracht. Uiteraard gebruiken we de HACCP normen (hygiëne regels). Ik vroeg hem of hij vaak wordt gecontroleerd. “Valt wel mee”, volgens Hans “1x per 2-3 jaar, onaangekondigd. Eigenlijk vond ik het vroeger wel gemakkelijker met de Keuringsdienst van Waren. Die kwamen vaker, je werd op de vingers getikt zo van ‘joh, let daar eens op’. Nu is het anders, ze komen gewoon niet.” Hans zou liever hebben dat ze weer 2x per jaar zouden komen, dan worden ook de slechten aan gepakt. Hij heeft zelf een contract afgesloten met de Houwers Groep. Dit bedrijf controleert nu 2x per jaar en houdt hem scherp.

In dit 2de deel van de blogs over het interview met Hans Geurts hebben we meer in de keuken van de snackbar gekeken. De strategie van Hans is om zich met zijn producten te onderscheiden van de supermarkt. De belangrijkste concurrent. Daarnaast is smaak belangrijk, en prijs. Gezondheid komt nog, in deel 3 van dit interview voor HAS Voedseldialoog. Wil je iets kwijt? Reageer!