Nose4Food deel 3: Waar zijn die staafjes met kruiden?!

“Meer dan 20 jaar geleden probeerde ik al verse groente te verkopen bij de ‘overwerk maaltijden’. Dat idee had ik al langer in mijn kop. Maar dan hoorde ik: ‘Nee joh, kom nou, we willen gewoon patat hebben en een slaatje erbij. Verse groente eet ik thuis wel’.” Dit zegt Hans Geurts eigenaar van de snackbar bij ons op de hoek, Nose4Food in Zeist. Thuis noemen we hem nog steeds De Neus, bij zijn oude naam. Gezondheid moet dus een keuze zijn. Smaak is belangrijker. En het is een ‘luxe probleem’ dat wij hier veel te veel eten hebben. Lees meer over gezondheid in deze 3de blog van het interview met Hans Geurts voor HAS Voedseldialoog….

Op mijn vraag wat doe je nu al om je aanbod zo gezond mogelijk te maken, antwoordt Hans: “Ik bak verse friet, zonder E-nummers. En ik heb een saladebar, met grotendeels verse groente. Ik ga niet zeggen dat het biologische groente zijn. Dat is te duur. En ik vind smaak belangrijker. Komt bij mij op de eerste plaats”.

Zout

Hans heeft een tijd lang geen zout toegevoegd aan de patat: “Ik zei dan, doe het er zelf thuis op. Zout trekt vocht aan, en daardoor wordt de patat slap. Maar ik kreeg steeds te horen: nee, doe er maar wat zout op. Dus dat doe ik nu weer. Op het moment dat die kruiden staafjes er zouden zijn, zou ik die gebruiken.” De kruiden staafjes…

Hans is dus al een hele tijd op zoek naar die staafjes (zien eruit als staafjes met suiker) maar dan met verschillende kruiden erin. Ik herinner ze me ook nog wel. Je kon je eigen kruiden toevoegen. Hans: “Ik probeer ze aan alle kanten te krijgen, maar het lukt me niet. Ik heb ze een korte tijd gehad. Mensen moesten eraan wennen, en toen ze eraan gewend waren, was het weg. Zo jammer. Als je het ooit tegenkomt in je blog…”.

“Ik denk dat ik al 23-25 jaar geleden met vloeibaar frituur vet werkte. Dat had 2 redenen. Ik kreeg ooit eens een keertje verse friet. Toen ik dat op een bord gelegd had zag je dat laagje frituurvet zo stollen. Toen dacht ik dat is niet goed. Want als het hier stolt, dan stolt het bij mij ook. In die tijd begonnen ze met vloeibaar frituurvet. Dat scheelde me ook een heleboel in de hoofdpijn. Maar het stonk vreselijk naar oliebollen. Dat is tegenwoordig beter.“

In Nose4Food kun je geen alcohol, geen bier en ook geen Red Bull meer kopen. “Ook geen Red Bull?” Ik vroeg waarom niet: “Ik zag ooit eens een keer een vader zijn zoontje, een jochie van 8-9 jaar, Red Bull laten drinken. Hartstikke ongezond. En dat in mijn zaak. Ik kan het niet verbieden. Maar ik kan het wel niet-verkopen.” Hans heeft niet alle energydranken eruit gegooid. AA-Drink verkoopt hij nog wel. Minder schadelijk volgens hem. Maar hij promoot het niet.

Er zijn meer mogelijkheden die Hans wil bekijken, zoals zelf frisdrank maken. “Water, blaadjes erin doen. Staat ook leuk. Of die Duitse cola die schijnt wat gezonder te zijn. Minder suiker.” Maar hij heeft ook wel bedenkingen: “In Utrecht zou het goed kunnen lopen. Maar dit is een buurtcafetaria. Misschien gaat het net als toen we verse groentes gingen verkopen: ‘Ja dáág, ik drink gewoon lekker cola’. Ik kan hele goede bedoelingen hebben. Maar als de consument dat niet wil hebben. Ik moet wel commercieel zijn.”

Ik vroeg Hans of hij overwogen heeft om iets met Het Vinkje te doen (gezondheidslogo). Ik had het wel eens gezien op een bord, buiten op straat. Kan een reclame geweest zijn volgens Hans. Hij vindt het te duur. “We gebruiken het logo van gezond frituren. Nee Ik Kies Bewust, ik kies daar bewust niet voor. Er staan ook een heleboel Vinkjes op producten waarvan ik denk, is dat nou wel zo gezond. De grote maatschappijen kunnen dat betalen. Als marketing gebeuren. Wel heel erg interessant.”

Als het over ongezond eten gaat wordt een zakje friet altijd genoemd. Maar de verleidingen zijn overal, zeker ook in de supermarkt. “Eigenlijk,” vindt Hans in ons gesprek over gezondheid, “zou je de supermarkt moeten afschaffen. Of deuren tussen de gangen zetten. Zodat je eerst een deur moet openen voordat je bij het snoep bent. En op het pak chocola zetten: hier moet je een kwartier voor hardlopen.” “Dat kan jij ook doen,” stelde ik voor: “aangeven hoeveel calorieën een portie friet bevat.” Maar daar is Hans huiverig voor. “Het is ingewikkeld,” vindt Hans, “En discriminerend. Dan ben je de enige en je zegt: kijk die patat is veel te vet. Dan moet het ook op de kaas.” “Het staat op de kaas.” zeg ik hem. Het is namelijk verplicht om op de verpakkingen in de supermarkt de voedingswaarde te vermelden, “kijk maar in de supermarkt.”

“Jouw interview is een welvaartsinterview” vindt Hans toen we het over biologisch vlees hadden. Hans was net bij een 3-sterren vleesproducent geweest. Een boer. Leuk voor Meneer de Directeur, maar minder voor Jan met de Pet. “Er zijn veel mensen die eten niet eens kunnen betalen. Dat is pas ongezond.”

Tot slot, gezondheid heeft een prijs. En smaak blijft belangrijk. Informatie over portiegrootte is nog een stap te ver (helaas). Hoewel… toen ik de laatste teksten met Hans doornam, zei hij de uitdaging wel aan te willen gaan. “Als jij een goede manier van portie grootte vermelding weet, wil ik het wel overwegen.” Wordt vervolgd, dus.

De patatboer, daar zit een serieuze ondernemer achter die alle ontwikkelingen op de voet volgt en de beste kwaliteit wil verkopen. Wil je reageren of weet je waar die kruidenstaafjes zijn gebleven? Laat het weten! Reageren kan hier op HAS Voedseldialoog.