Actualiteit – Suikerdoelstellingen: leren van het klimaatbeleid

De NRC had vorige week zaterdag een gesponsorde bijlage over suiker. Het moederbedrijf van de SuikerUnie, Royal Cosun heeft de bijlage betaald. Dit bedrijf staat al lang op mijn lijstje om eens langs te gaan voor de blog. Suiker is voor gezondheid een belangrijk onderwerp. De NRC bijlage bood een mooi overzicht, maar toch kon ik er niet vinden wat ik zocht.

Concrete kilogrammen

In mijn gesprekken voor de blog met levensmiddelenproducenten komen veel voorbeelden langs van productverbetering, zoals verlaging van suiker in nieuwe producten van Coca-Cola. Maar, wat ik graag zou willen weten is de absolute hoeveelheid suiker die Nederlandse producenten jaarlijks in hun producten stoppen. De concrete kilogrammen dus. Levensmiddelenproducenten weten natuurlijk precies hoeveel ze inkopen, en Royal Cosun hoeveel suiker ze verkopen.

Echte transparantie

Immers, wanneer je die cijfers publiceert wordt echt transparant hoe serieus een bedrijf zijn gezondheids–ambities neemt. Even los van de vraag of die producten nu in Nederland of over de grens verkocht worden. In de NRC bijlage vond ik het antwoord dus niet. Een vergelijkbare vraag stelde ik vorige week in de blog over Coca-Cola in HAS Voedseldialoog: Hoeveel suiker wordt door Coca-Cola op de wereldmarkt verkocht via hun producten? Ook daar bleef het stil.

Relatieve doelstellingen zijn nietszeggend

We eten te veel suiker (energie), zout en verzadigd vet. Suiker in dranken is een bewezen dikmaker. Bedrijven vertalen hun maatschappelijke verantwoordelijkheid daarin naar relatieve doelen. Als voorbeeld: Coca-Cola heef in het nieuwe duurzaamheidsplan staan dat, tussen 2010 en 2025, 50% van hun omzet calorievrij of caloriearm zal zijn. Maar eigenlijk zegt dit weinig over het effect van Coca Cola op de gezondheid van hun klanten. Want die wordt bepaald door de totale hoeveel suiker die Coca–Cola op de markt brengt. Ook het Nederlandse Akkoord Verbetering Productsamenstelling kent van die relatieve doelstellingen.

Leren van het klimaatbeleid

Hier kunnen we wat leren van het klimaatbeleid (thuis hebben we het er nogal eens over). Ook daar kende Nederland 20 jaar lang relatieve doelstellingen voor bedrijven. Om hun energie-efficiency te verbeteren. Dat werkte een tijd lang best goed, maar pas toen er een monitoringsverplichting kwam voor de totale CO2 uitstoot van grote bedrijven, werd duidelijk dat die CO2 uitstoot weinig veranderde. Want de efficiency verbetering werd overruled door een hoger productie volume. En nu gaat het klimaatbeleid naar een volgende fase, in het ‘Parijs’ akkoord hebben bijna alle landen van de wereld afgesproken dat de CO2-emissies naar bijna-nul moeten in 30 jaar tijd. Het nieuwe kabinet heeft dat vertaald naar een halvering (-49%) van de broeikasgassen in 2030. En die absolute doeltelling wordt vastgelegd in een wet.

Suikerregistratie

Ik pleit voor een analogie op suiker. Niets is eenvoudiger dan registeren van hoeveel suiker Nederlandse voedingsmiddelen bedrijven inkopen en op de markt zetten. Laten we daar mee beginnen en dan doelen afspreken voor een absolute vermindering van de hoeveelheid suiker in levensmiddelen. En daarna natuurlijk zout en verzadigd vet (of palm olie). Want ook daar eten we teveel van.

Met dank aan Bart Wesselink.